آشنایی با اختلال موکَنی
به گزارش مجله عکسها، افرادی که دچار اختلال موکنی هستند، نمی توانند در مقابل اشتیاق خود به کندن موها معمولاً از پوست سر، مژه ها و ابروهایشان ایستادگی نمایند.
اختلال موکنی یا Trichotillomania ، نوعی اختلال کنترل تکانه است. افرادی که دچار این اختلال هستند، می دانند که با پیروی از هوس خود برای کندن مو به خود آسیب می رسانند؛ اما نمی توانند از این کار دست بکشند. ممکن است این افراد زمانی که استرس دارند، موهای خود را به عنوان روشی برای تسکین استرس بکَنند.
علائم اختلال موکَنی
علاوه بر کندن مکرر موها، علائم دیگر این اختلال عبارت اند از:
- عصبی بودن قبل از کندن موها یا زمانی که در مقابل این میل، مقاومت می نمایند
- احساس آرامش، رضایت یا خشنودی پس از کندن موها
- بروز مشکلاتی در محل کار یا زندگی اجتماعی به دلیل کندن موها
- ایجاد نقاط کچلی در سر یا سایر نواحی بدن به دلیل کندن مو
- بروز رفتارهایی مانند آنالیز ریشه مو، پیچاندن مو، کشیدن مو با دندان، جویدن یا خوردن مو
بیشتر افرادی که دچار این مشکل هستند، انکار می نمایند و ممکن است مناطقی را که دچار کچلی شده، به وسیله گذاشتن کلاه، بستن روسری یا استفاده از ابروها و مژه های مصنوعی مخفی نمایند.
دلیل بروز اختلال موکنی
دلیل اصلی این اختلال هنوز معین نشده است. ممکن است این اختلال با فرآیندهای غیرعادی در مسیرهای مغزی که با نواحی مربوط به تنظیم احساسات، حرکات، شکل گیری عادت ها و کنترل هوس ارتباط دارند، مرتبط باشد.
بعضی افرادی که به این اختلال دچار هستند، ممکن است دچار افسردگی یا اضطراب نیز باشند. این بیماری ممکن است ارثی باشد.
نحوه تشخیص اختلال موکنی
این اختلال به وسیله نشانه ها و علائمش شناسایی می گردد. هیچ تست خاصی برای شناسایی آن وجود ندارد.
ممکن است پزشک فرد مبتلا را نزد روان پزشک یا روانشناس بفرستد تا با فرد مبتلا صحبت نموده و ببیند آیا وی دچار اختلال در کنترل هوس است یا خیر.
درمان اختلال موکنی
مهم ترین روش درمانی برای اختلال موکنی، بهره گیری از جلسات رفتاردرمانی است که آموزش عکس عادت ها نام دارد. در واقع، این جلسات به معنای جایگزین کردن یک عادت بد با یک چیز دیگر است که ضرر ندارد.
افراد مبتلا به اختلال موکنی با این روش یاد می گیرند شناسایی نمایند چه زمانی و در چه جاهایی می خواهند موهای خود را بنمایند. بعلاوه این افراد یاد می گیرند آرامش خود را حفظ نمایند و کار دیگری انجام دهند که به آن ها آسیب نرساند. بدین روش می توانند به هنگام احساس تمایل به کندن مو، فشار عصبی را کاهش دهند.
شاید به افراد کار ساده ای همانند مشت کردن دست به هنگام احساس تمایل به کندن مو، یاد دهند. بعلاوه در این جلسات به فرد آموزش داده می گردد که چگونه از تفکرات منفی و غیرضروری که باعث افزایش استرس می گردد، دوری نمایند.
علاوه بر این، ممکن است یک سری دارو نیز به عنوان بخشی از برنامه درمانی تجویز گردد. یک نوع داروی ضدافسردگی به نام SSRI ممکن است برای توقف تمایلات بسیار شدید مؤثر واقع گردد. داروهای آرام بخشی مانند الانزاپین یا Aripiprazole نیز ممکن است به تنهایی یا همراه با SSRI مورد استفاده قرار گیرند.
منبع: فوت و فن