گزارش نیمروزی از خانه کشتی؛ از علاقه یزدانی ها به فوتبال و بسکتبال تا چهره نو خالق سنجاب پرنده در توکیو - مجله عکسها

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرنگاران، مسابقات جهانی کشتی آزاد و فرنگی نروژ؛ 4 روز مانده به اعزام آزادکاران و 9 روز مانده به سفر فرنگی کاران به اسلو. خانه کشتی شهید مصطفی صدرزاده، محل اردوی شاگردان پژمان درستکار و محمد بناست. قرار است از 10 آزادکار پر امید و 10 فرنگی کار پرنشاط به همراه اعضای کادرفنی عکاسی شود و همه آمده اند.

مقابل در ورودی خانه کشتی، حسن یزدانی نشسته است. دارنده مدال طلای المپیک 2016 ریو و مدال نقره المپیک 2020 توکیو؛ خوش آمد می گوید و احوال پرسی می نماید. انگار که بعد از المپیک و شکست مقابل تیلور بی خبر است از همه اخبار؛ انگار پشیمان از اتفاقات پس از فینال و از بازخورد حرکتش سوال می نماید و نمی داند چه گذشته است در این حدود دو ماه، اما در فکر جبران.

سوال می کنیم که حسن آماده ای؟ خدا را شکر، تمرین نموده ایم تا ببینیم خدا چه می خواهد. همه مردم همواره از تو انتظار طلا دارند، اما با هر مدال یا نتیجه ای دوستت دارند؛ مردم لطف دارند، من هم هر کاری می کنم برای شادی آنهاست، چون ما برای این مردم کوشش می کنیم. حسن یزدانی، کاپیتان تیم ملی کشتی آزاد از اتفاقات فوتبال هم خبر می گیرد که چه می گذرد و چه اتفاقاتی افتاده است. دوربین به دست می گیرد و می خواهد عکاسی کند و همانطور که عکاس ها برای ثبت یک لحظه تمرکز می نمایند، ژست عکاسی می گیرد و امتحان می نماید. حسن و سایر مدال آوران المپیکی دعوتند به میهمانی سفارت، پس باید زودتر عکاسی نمایند و بفرایند.

کنار او، امیرحسین زارع هم آمده؛ کشتی گیر 20 ساله سنگین وزنی که در توکیو برنز گرفت. شاید انتظار این بود با اولین مدال المپیکش در 20 سالگی و اوج جوانی، مغرور شود، اما دریغ از ذره ای غرور؛ هر چه هست، شور است و هیجان و شعور. او انگار مصمم است به اولین مدال جهانی اش در جهانی بزرگسالان هم برسد تا نشان دهد در سنگین وزن، پدیده ای پا به میدان گذاشته است. امیرحسین زارع با صلابت مقابل دوربین ژست می گیرد و آماده میهمانی می شود.

چند قدم آن طرف تر دو جوان آرام نشسته اند. آنقدر محجوب که اگر آنها را نشناسید، نمی توانید تشخیص دهید همین دو ماه پیش مدال های خوش رنگ کشتی فرنگی را در المپیک 2020 توکیو گرفته اند. یکی محمدرضا گرایی طلایی و آن یکی محمدهادی ساروی برنزی. ساروی برخلاف امیرحسین زارع، کمتر شیطنت می نماید و با چند لبخند مقابل دوربین می ایستد. صدایی از او در نمی آید و در چهره ای که محبت از لبخندهایش نمایان است، می بینید که خود را آماده نموده برای درخشش در نروژ. محمدرضا گرایی هم انگار نه انگار که با مدال طلایش شگفتی آفرین المپیک بود. به قدری ساده و بی آلایش است که شاید او را با یک جوان تازه وارد به کشتی اشتباه بگیرید.

مدال آوران المپیکی که می فرایند، نوبت به عکاسی بقیه نفرات می رسد. مجتبی گلیج و کامران قاسمپور فضا را با شوخی های خود شاد نموده اند. کادرفنی که در حال عکاسی است را می خندانند و وارد کادر تصویرشان می شوند. چون ملی پوشان در رژیم غذایی و استراحت هستند، نمی خواهند فرایند عکاسی شان هم خیلی طولانی شود. پس چند دقیقه ای شوخی را متوقف می نمایند تا نوبت خودشان برسد. امیرمحمد یزدانی هم مدام در حال شیطنت است و با شوخی می گوید که آنها نوبت او را گرفته اند. ژست های یزدانیِ کوچک تیم ملی کشتی آزاد هم جالب توجه است و با فیگور بازو، برای رقبای نامدارش خط و نشان می کشد. علیرضا سرلک، رحمان عموزاد، عرفان الهی، یونس امامی و محمد نخودی هم به ترتیب عکاسی می نمایند و برای استراحت به اتاق های خود باز می گردند تا نوبت فرنگی کاران برسد.

انگار نظم خیلی اهمیت دارد. فرنگی کاران مرتب وارد سالن شده اند و محمد بنا می گوید که باید عکاسی آنها زودتر انجام شود تا شاگردانش به استراحت شان برسند. محمدرضا گرایی و محمدهادی ساروی که زودتر از همه رفته اند. کاپیتان تیم هم برای استراحت رفته و هنوز وارد سالن نشده تا 7 نفر به جامانده تقسیم بندی نمایند. سجاد عباس پور می پرسد به ترتیب وزن مقابل دوربین برویم یا سن که رامین طاهری کسوت را اولویت نوبت می داند. پس مهرداد مردانی زودتر از بقیه مقابل دوربین می رود و بعد از آن نوبت به بقیه می رسد تا رامین طاهری، پژمان پشتام، میثم دلخانی، محمدرضا مختاری، سجاد عباس پور و علی اکبر یوسفی هم کار خود را انتها دهند. کار عکاسی فرنگی کاران رو به انتها بود که محمدعلی گرایی به همراه کادرفنی آمد.

کاپیتان گرایی موهای خود را از ته تراشیده است. معمولاً قهرمان ها وقتی این کار را می نمایند، یعنی سخت در حال تمرین هستند و به هیچ چیز فکر نمی نمایند. وای که اگر سنجاب پرنده های او در المپیک ادامه داشت، الان او هم یکی از مدال آوران المپیک بود. گرایی همانطور که روی پله ها نشسته، به دیوار سالن شهید صدرزاده خیره شده است. جایی که عکس طلایی های المپیکی آزاد و فرنگی را زده اند. کنار عکس حمید سوریان، امید نوروزی، قاسم رضایی و برادرش یک قاب عکس خالی است برای پنجمین طلایی المپیک کشتی فرنگی. انگار که گرایی حسرت می خورد چرا به اسم امید طلای ایران در المپیک، این افتخار نصیبش نشد، اما در نگاه او می بینیم که مصمم است تصویر او هم کنار برادر کوچک ترش قرار بگیرد.

ژست های محمدعلی گرایی مقابل لنز دوربین که تمام می شود، کادرفنی یک به یک می آیند. دستیاران بنا دوست دارند کنار او هم عکسی به یادگار داشته باشند. سرمربی پرافتخار کشتی فرنگی، سپس با چند اخم و لبخند، ژست می گیرد تا این لحظات را ثبت کند. سپس سایر اعضای کادرفنی تیم ملی کشتی فرنگی می آیند و کار عکاسی به انتها می رسد.

در حال انتها پروژه نیم روزی عکاسی، امیرمحمد یزدانی بر می شود. این بار بدون دوبنده و لباس درون اردویی. با لباسی زرد رنگ که روی آن نام تیم لیکرز در بسکتبال NBA نوشته شده است. برعکس حسن یزدانی که پیگیر فوتبال بود، انگار یزدانی کوچک علاقه شدیدی به بسکتبال دارد و از طرفداران لبرون جیمز است . چون پشت لباس او شماره 23 و نام جیمز ثبت شده است و خودش هم چند کلامی درباره این ستاره آمریکایی NBA صحبت می نماید. امیرمحمد بدش نمی آید که چند عکس هم به یادگار با لباس تیم لیکرز داشته باشد، چند ژست دیگر هم می گیرد و می رود.

کاروان تیم ملی کشتی آزاد و فرنگی، قبراق و سرحال یک روز طولانی را پشت سر می گذارند. همه آنها به فکر افتخار آفرینی دوباره هستند و تا چند روز دیگر باید در نروژ روی تشک بفرایند. از حسن یزدانی، امیرحسین زارع، محمدهادی ساروی و محمدرضا گرایی که مدال آوران المپیکی بودند گرفته تا سایر با تجربه ها و نفراتی که برای اولین بار می خواهند دوبنده تیم ملی را در جهانی به تن نمایند، همه یک هدف دارند و آن هم خوشحالی مردم ایران است که با کشتی های جانانه و کسب مدال حاصل می شود.