حیات چگونه پس از بزرگترین رویداد انقراض زمین ادامه یافت؟ - مجله عکسها

به گزارش خبرنگاران، رویداد انقراض پرمین-تریاس، که تقریباً 252 میلیون سال پیش رخ داد، در محاوره به عنوان مرگ بزرگ شناخته می گردد، زیرا به شکلی حیات روی زمین را محو کرد که تقریباً به طور کامل به آن سرانجام داد. این شدیدترین رویداد انقراض در تاریخ کره زمین است. با این حال، زندگی تتازه شد و تحقیقات تازه نشان می دهد که جاندارانی مانند کرم ها و میگو ها - حیواناتی که از مواد آلی موجود در ته اقیانوس تغذیه می نمایند - اولین حیواناتی بودند که از نظر جمعیت و تنوع زیستی توانستند خود را بازیابی نمایند.

برای رسیدن به این نتیجه، دانشمندان، با توجه به تاریخگذاری لایه های بستر دریای چین، به بازیابی رد فسیل های پرداختند که متعلق به این دوره زمانی بود. البته باید خاطر نشان کرد که انچه مورد مطالعه این دانشمندان نهاده شد آثار فسیل های باستانی بود نه خود فسیل ها، زیرا چنین جانداران نرم تنی از خود فسیل بجا نمی گذارند بلکه اثر آن ها بر روی سنگ ها به عنوان فسیل باقی می ماند.

مایکل بنتون، دیرینه شناس دانشگاه بریستول در بریتانیا، می گوید: ما توانستیم رد فسیل هایی را از 26 بخش، در طول کل مجموعه رویداد ها که نشان دهنده 7 میلیون سال زمان است، آنالیز کنیم. با شناسایی جزئیات در 400 نقطه نمونه برداری، ما در نهایت مراحل بازیابی همه حیوانات از جمله بنتوس، نکتون و بعلاوه این حیوانات با بدن نرم در اقیانوس را بازسازی کردیم. از آنجایی که حیوانات نرم بدن هیچ اسکلتی برای به جا گذاشتن ندارند، رد فسیل ها برای آنالیز نحوه زندگی این موجودات حیاتی است. این تیم تحقیقاتی بعلاوه توانستند فسیل های بدن را در مطالعه خود بگنجانند تا ببینند چگونه گونه های دیگر توانستند پس از در دسترس نهاده شدن این ذخیره های غذایی، آغاز به احیا نمایند.

ژوکیان فنگ، دیرینه اکولوژیست دانشگاه علوم زمین چین می گوید: بحران انقراض سرانجام دوره پرمین - که برای حیات روی زمین بسیار ویران نماینده بود - به علت گرم شدن کره زمین و اسیدی شدن اقیانوس ها ایجاد شد، اما حیوانات بازمانده مورد اشاره ممکن است از قابلیت هایی برخوردار بودند که ارگانیسم های اسکلتی برای نجات از این شرایط فاقد آن بودند. در واقع، ردیابی داده های فسیلی ما انعطاف پذیری حیوانات نرم بدن را در برابر CO2 و گرمای بالا را نشان می دهد. این مهندسان زیست بوم ممکن است نقشی در بازیابی زیست بوم اعماق دریا پس از انقراض شدید دسته جمعی داشته باشند.

این دانشمندان می گویند؛ زندگی ابتدا در عمیق ترین آب ها آغاز به بازگشت کرد. هنگامی که فیدر های رسوبی تا حد زیادی توسعه یافتند، جانداران دیگری مانند بازوسرانجام، بریوزوآر ها و دوکفه ای ها - که عمدتاً بی تحرک و اغلب در کف اقیانوس زندگی می نمایند - تتازه حیات یافتند، اما بسیار دیرتر. حدود 3 میلیون سال طول کشید تا ساکنان رسوبات نرم بدن به گستردگی پیش از انقراض بزرگ برگردند. رویداد انقراض پرمین-تریاس حدود 80 تا 90 درصد از حیات دریایی روی زمین را از بین برد، بنابراین جای تعجب نیست که تتازه حیان اینقدر طول بکشد. با افزودن سوابق فسیلی به داده ها در کنار فسیل های نرم تنان، دانشمندان می توانند تصویر کامل تری از اتفاقات بعدی به دست آورند.

تصور می گردد تغییرات آب و هوا، گرم شدن کره زمین، افت اکسیژن و افزایش اسیدی شدن اقیانوس ها محرک های اصلی انقراض بزرگ هستند و البته این بدان معناست که یافته های تازه می توانند آگاهی های بیشتری در خصوص آنچه در دوران حاضر اتفاق می افتد به ما بیاموزد. با درک اینکه چگونه حیوانات خاصی پس از رویداد انقراض بزرگ زنده ماندند و تتازه حیات کردند، بهتر می توانیم بفهمیم که چگونه این موجودات ممکن است در دوره گرمایش فعلی که در حال گذراندن آن هستیم زنده بمانند و کدام گونه می تواند انعطاف پذیرترین باشد. نتایج این تحقیق در Science Advances منتشر شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی- خبرنگاران