10 حقیقت درباره سه گانه پدرخوانده که نمی دانستید
به گزارش مجله عکسها، در مطلب زیر نگاهی می اندازیم به تعدادی از حقایق کمتر گفته شده درباره فیلم های پدرخوانده (The Godfather) که حول محور خانواده کورلئونه می چرخند. حانواده ای که آفریده ذهن ماریو پوزو هستند.
پدرخوانده یکی از پرطرفدارترین فیلم های تاریخ هالیوود بین مردم و منتقدان است، اما هنگامی که پدرخوانده در دست فراوری بود به هر چیزی شباهت داشت جز یکی از ماندگارترین فیلم های تاریخ سینما. در ادامه نگاهی می اندازیم به داستان هایی که شاید درباره مجموعه فیلم های پدرخوانده ندانید، از جر و بحث های بازیگران گرفته تا منازعه های حقیقی بین تهیه کتتدگان و سران مافیا.
1. ماریو پوزو و فرانسیس فورد کوپولا به دلیل مسائل اقتصادی به پروژه پیوستند
ماریو پوزو یک نویسنده نیویورکی بود که پیش از پدرخوانده هم چندین کتاب از خود به چاپ رسانده بود و البته با استقبال اندکی بین منتقدان و فروشی کم تر از آن روبرو شده بود. او حتی با یک نام مستعار برای یک مجله عامه پسند نویسندگی می کرد.
در اوایل دهه شصت او صاحب یک خانواده عظیم و بدهی های شرط بندی درحال افزایش بود. از آن جایی که مشتاق یافتن موضوعی بود که بتواند انبوه مردم را به خود جلب کند، توجه خود را معطوف به جرم های سازمان یافته نمود که باتشکر از یک سری گزارش های دادگاه کنگره ایالات متحده آمریکا که طی دهه پنجاه و شصت در تلویزیون پخش می شدند، تبدیل به یکی از موضوعات داغ شده بود.
در تاریخ 1968 او حق ساخت کتاب چاپ نشده خود را به شرکت فیلم سازی پارامونت فروخت. شرکتی که وقتی کتاب در سال 1969 به یک کتاب پرفروش تبدیل شده بود، غرق در شگفتی بود.
در همان سال فرانسیس فورد کوپولای فیلم ساز به همراه دوست و همکار خود جورج لوکاس شرکت فیلم سازی مستقل خود، زوتروپ آمریکایی را تاسیس کرده بود. شرکت در حال تقلا کردن بود و با این که در ابتدا کاپولا به پارامونت برای کارگردانی فیلم جواب رد داد (او برای نخستین بار که کتاب را خواند، حتی نتوانست آن را به خاتمه برساند.)، لوکاس و دیگران او را راضی کردند که کار را قبول و بخشی از بودجه مورد احتیاج زوتروپ را تامین کند.
2. نخستین فیلم بسیار متفاوت بود
یکی از نخستین جنجال های کوپولا با پارامونت درباره بودجه و لوکیشن بود. از آن جایی که پارامونت مشتاق بود تا پول بیشتری ذخیره کند، پوزو را مجبور کرد تا پیش نویسی بنویسد که در آن وقایع متناسب با دهه هفتاد به روز شده باشند.
وقتی که کوپولا به کار پیوست اصرار کرد که فیلم به دنیای دهه چهل که پوزو در کتابش خلق کرده است وفادار بماند. او هم چنین پیشنهاد پارامونت مبنی بر این که برای ذخیره پول فیلم برداری باید بیرون از شهر نیویورک (یکی از پیشنهادها شهر کانزاس بود) انجام بگیرد را رد کرد.
کوپولا بعدها گفت که او در طی فیلم برداری چندین مرتبه تا مرز اخراج پیش رفته بود و مطمئن بود که تنها توسط کسب یک اسکار در زمان فیلم برداری (اسکار بهترین فیلم نامه غیراقتباسی برای فیلم جوخه (Patton)) نجات یافته است.
کوپولا چندین نفر از اعضای گروه را با خشم و ناراحتی اخراج کرد، چرا که باور داشت آن ها از دیدگاه او به فیلم حمایت نمی نمایند، از جمله یک تدوینگر که برای شغل کوپولا دندان تیز کرده بود. اما یک نفر هم بود که کوپولا از او محافظت می کرد. فیلم بردار گوردون ویلیس که با استفاده خاص از سایه ها و تاریکی مسئولان پارامونت را عصبی کرده بود، اما با هنر خاص خود به فیلم شمایل و احساس مناسب را می بخشید.
3. پارامونت در راستا انتخاب نقش ویتو کورلئونه توسط کوپولا مانع تراشی می کرد
اگرچه مارلون براندو یکی از مورد احترام ترین بازیگران قرن بیستم است، اما در همان سال های ابتدایی دهه هفتاد شهرتی در زمینه غیرحرفه ای بودن و مشکل ساز بودن کسب کرده بود، پس جای شگفتی نیست که تقریبا هیچ کس در پارامونت با انتخاب او به عنوان ویتو کورلئونه موافق نبود.
پارامونت از کوپولا می خواست تا بازیگرانی دیگر از جمله؛ دنی توماس، برت لنکستر، ارنست بورگنین، آنتونی کوئین یا سایرین را در نظر بگیرد، اما کاپولا اصرار داشت که براندو تنها انتخاب او است.
استودیو چندین بند درون قرارداد گنجاند تا مطئن گردد که براندو آن را رد می نماید، از جمله؛ دستمزد پایین، قید تعهدی که هرگونه ضرر اقتصادی مرتبط با تاخیرهای او باید جبران گردد و مجبور کردن او به اجرای آزمایشی و امتحانی پیش از به دست آوردن نقش.
کوپولا بازیگر اسطوره ای را با این حقه که می خواهد پیش از فیلم برداری چند ایده برای فیلم را امتحان کند به مقابل دوربین آورد. در نهایت تغییر فیزیکی خیره نماینده براندو و تبدیل شدن او به کورلئونه پارامونت را راضی کرد تا او را استخدام کند.
4. پارامونت درباره انتخاب آل پاچینو به عنوان مایک کورلئونه هم مشتاق نبود
در زمان انتخاب بازیگر، آل پاچینو یک بازیگر جوان بود با تجربه روی صحنه رفتن در نیویورک، اما با کارنامه سینمایی ای شامل تنها یک فیلم.
پیش از این پارامونت نقش مایکل کورلئونه را به وارن بیتی، رابرت ردفورد و جک نیکلسون پیشنهاد کرده بود که همه آن ها آن را رد کرده بودند.
بازیگران دیگری هم بودند که برای نقش امتحان دادند، از جمله؛ مارتین شین و رابرت دنیرو که برای نقش سانی کورلئونه هم امتحان داد، اما در نهایت نقش ویتو کورلئونه جوان در پدرخوانده دو به او رسید.
جیمز کان که در نهایت در نقش پسر ارشد موسرخ، سانی، در مقابل دوربین ظاهر شد، در ابتدا برای بازی در نقش مایکل انتخاب شده بود. در نهایت پارامونت کوپولا را راضی کرد که بازیگر نقش سانی را اخراج کند و آن نقش را به کان بدهد، به این ترتیب نقش فرزند کوچک تر برای پاچینو خالی شد.
5. با تشکر از گروه های حقیقی گنگستری، کلمه مافیا در فیلم اول هیچوقت به گوش نمی رسد
در سال 1970 گروهی که توسط رئیس خانواده جنایی، جو کولومبو، راهنمایی می شدند، اتحادیه حقوق شهروندی ایتالیایی-آمریکایی ها را تشکیل دادند و از بین بردن تصورات قالبی و ذهنیت های توهین آمیز در رسانه و بازار کار را هدف خود اعلام کردند.
اتحادیه بلافاصله نگاه خود را معطوف به پدرخوانده کرد و از همان لحظه ای که ساخت آن علنی شد به آن اعتراض نمود، البته کولومبو به طور متعصبانه ای همه چیز را فراتر از این برد. فیلم برداری به وسیله اتحادیه هایی که توسط جرایم سازمان یافته کنترل می شدند تهدید به تعطیلی ای پرخرج شد، شیشه پنجره ماشین آلبرت رودی تهیه نماینده منفجر شد و مدیر اجرایی ارشد پارامونت، رابرت ایوانس، ادعا کرد که تماس های تلفنی ای دریافت کرده که او و خانواده اش را تهدید کرده اند.
در تاریخ فوریه 1971، درست پیش از شروع فیلم برداری رودی با آنتونی کولومبو، یکی از پسرهای جو، جلسه ای گذاشت و با هم به یک توافق نامه رسیدند. اتحادیه قبول کرد که اگر تهیه نمایندگان به آن ها اجازه خواندن فیلم نامه را بدهند (و کلمه های مافیا یا شغل خانوادگی ما (La Cosa Nostra) را از آن حذف نمایند) و فروش شب افتتاحیه در نیویورک را به اتحادیه اهدا نمایند، فیلم را تایید کند.
این قرارداد رودی پارامونت را خشمگین کرد و رودی تهدید به اخراج شد، اما در نهایت تحریم ها و تهدیدها به خاتمه رسید.
6. فرانک سیناترا به فیلم اول حمله کرد
یکی از داستان های قابل تاملی که فیلم را احاطه کرده است، این است که شخصیت جانی فونتین، خواننده ای که با تشکر از رابطه خوبش با خانواده کورلئونه بدون سختی به یک بازیگر تبدیل می گردد، بر اساس کاراکتر فرانک سیناترا ساخته شده است.
حتی خود سیناترا هم این داستان را باور داشت، تا اندازه ای که وقتی ماریو پوزو اندکی پیش از ساخته شدن فیلم سعی داشت در رستورانی در لس آنجلس خودش را معرفی کند، توسط سیناترا تهدید شد.
البته خواننده اصلی فیلم، آل مارتینو، که نقش فونتین را در قسمت اول و سوم بازی می نماید، ادعا می نماید که داستان بیشتر نشان دهنده روابط مافیایی خود اوست. او به مجله ونیتی فر گفته بود که حاضر بود از روابط مافیایی خود استفاده کند تا کاپولا را راضی نماید که او را انتخاب کند. انتخاب اول کوپولا، ویک دامون، به اصرار سیناترا و سایرین از اجرای نقش انصراف داد.
اما ناتوانی در کنترل خشم مشهور سیناترا باید در جایی از راستا طی این سال ها التیام یافته باشد.
براساس نامه ای از کوپولا به پوزو به تاریخ 1989، در فیلم سوم نقش یک مافیای سال خورده و هم پیمان با مایکل به نام دون آلتوبللو به سیناترا پیشنهاد شد. سیناترا علاقمند بود، اما در نهایت به دنبال دستمزد پایین و همزمانی با برنامه کاری فیلمی دیگر نقش را رد کرد. الی والاش جایگزین او شد.
به طور طعنه آمیزی چندین دهه پیش تر سیناترا در فیلم از اینجا تا ابدیت (From Here to Eternity) جایگزین والاش شده بود. فیلمی که برای او یک اسکار به ارمغان آورد و بعدها نظریه های توطئه آمیز درباره ارتباط او با مافیا در زمینه به دست آوردن این نقش را عنوان نمود.
7. چندین نمونه از لحظه های جاودانه فیلم اول بداهه بودند
در نخستین دقایق سه گانه، ویتو دیده می گردد که گربه ای را درحالی که با مسئول کفن و دفن، آمریگو بوناسرا، صحبت می نماید، در دست گرفته است. گربه یک گربه خیابانی بود که کوپولا آن را در حال پرسه زدن در اطراف استودیو دیده بود، آن را طی واکنشی برنامه ریزی نشده پیش از فیلم برداری آن صحنه برداشته بود و به مارلون براندو سپرده بود.
بازیگر مشهور و گربه به سرعت با هم پیوند برقرار کردند، اما خرخرهای گربه تقریبا ترکیب صدا در آن صحنه را از بین برد.
یکی از مشهورترین جمله های فیلم بداهه بود. ریچارد کاستلانو که در نقش کلمنزو در فیلم ظاهر شد، در اصل قرار بود بگوید: تفنگ را بگیر.، اما بدون مقدمه آن گونه که بعدها گفت، به اصرار همسر بازیگرش که در فیلم هم نقش همسر او را بازی می کرد، اضافه کرد: کانولی را بگیر.
8. کوپولا از لوکاس یاری خواست
کوپولا یکی از اعضای موج نوی کارگردان های جوانی بود که در کنار استیون اسپیلبرگ، مارتین اسکورسیزی و جورج لوکاس در اوایل دهه هفتاد هالیوود را متحول کردند.
لوکاس به عنوان دستیار در قسمت نخست پدرخوانده همکاری کرد. یکی از کارهای او مونتاژ سکانس جنگ داخلی بین خانواده های مافیایی است که با کشته شدن سلوزو و مک کلاسکی توسط مایکل به اوج خود می رسد.
او هم چنین درباره چگونگی افزایش تنش دراماتیک به وسیله تدوین در جایی که مایکل پدر خود را در زندان دیدار می نماید به کاپولا پیشنهادهایی داد.
دو سال بعد فیلم لوکاس دیوارنویسی آمریکایی (American Graffiti) او را تبدیل به یکی از قدرت های هالیوود کرد و او بعدها در سال 1977 با ساختن نخستین قسمت جنگ ستارگان (Star Wars) خودش را برای همواره جاودان کرد.
9. برای کوپولا سه گانه یک موضوع خانوادگی بود
شش نفر از اقوام نزدیک خانواده ایتالیایی آمریکایی کوپولا در فیلم اول بازی کرده بودند، از جمله؛ خواهرش، تالیا شایر، در نقش خواهر کورلئونه ها، کانی. اگرچه این نقش یکی از نخستین نقش آفرینی های شایر بود، اما او توانست نامزد اسکار گردد.
مادرش، ایتالیا، در نقش یکی از مشتریان رستورانی که مایکل در آن سلوزو و مک کلاسکی را می کشد. پدرش، کارماین، یک موسیقیدان و آهنگساز که چندین موسیقی فیلم هم ساخته است. هردوی آن ها، کارمین و ایتالیا در طی سه گانه در جاهای مختلفی حضور پیدا کرده اند.
هردو پسر کوپولا چندین بار در مقابل دوربین حاضر شدند، درست مانند دخترش. سوفیا کوپولا هم به عنوان یک نوزاد، نقش پسر تازه متولد شده کانی را در پدرخوانده یک ایفا کرد، هم به عنوان یکی از هنروران در پدرخوانده دو حضور یافت و هم در قسمت سوم پدرخوانده در نقش دختر مایکل، مری، به مقابل دوربین رفت.
او تجربه اندکی در بازیگری داشت و بعد از این که وایونا رایدر اندکی پیش از شروع فیلم برداری نقش را رها کرد، ایفای آن را برعهده گرفت. بازی او به شدت مورد انتقاد نهاده شد، اما او در شغل خانوادگی ماند و تبدیل به یک فیلم نامه نویس و کارگردان پیروز شد.
10. کوپولا به کم و زیاد کردن فیلم ها پس از انتشارشان ادامه داد
در سال 1977 کوپولا قبول کرد که نسخه ای از دو فیلم اول برای پخش در تلویزیون آماده کند، تا بتواند برای فیلم جنگی خود درباره ویتنام، اینک آخرالزمان (Apocalypse Noe)، که بسیار پرهزینه بود، پول جمع کند.
حماسه پدرخوانده (The Godfather Saga) وقایع را به ترتیب زمانی توضیح می دهد. داستان با ویتوی جوان در سیسیل شروع می گردد و با آخرین وقایع پدرخوانده دو در سال 1959 به خاتمه می رسد.
برای متناسب شدن با سانسورهای تلویزیون، برخی از خشونت های فیلم در این نسخه حذف شده اند، اما برخی از صحنه ها که از نسخه سینمایی فیلم حذف شده بودند به این نسخه اضافه شدند.
در سال 2020 کوپولا یک بار دیگر، سی سال پس از انتشار نسخه اصلی، به سراغ آخرین قسمت سه گانه رفت. او برای مدت ها از کاری که استودیو با قسمت آخر کرده بود ناخشنود بود.
این که چگونه استودیو او را مجبور به شروع فیلم برداری کرده بود، در صورتی که او و پوزو هنوز فیلم نامه را آماده نمی دانستند. همان طور که او پیش از این هم با دو فیلم دیگر خود اینک آخرالزمان و انجمن پنبه (The Cotton Club) چنین کرده بود، نسخه ای مخصوص به خود با شروع و خاتمهی متفاوت آماده انتشار کرده است و نام آن را پدرخوانده، قطعه آخر موسیقی: مرگ مایکل کورلئونه (The Godfather, Coda: The Death of Michael Corleone) گذاشته است.
منبع: Biography
منبع: دیجیکالا مگ